Waar gaat het eerste groene klimaatgeld naartoe?

 

Ook moeten er belangrijke stappen worden gezet in tal van onderwerpen, bijvoorbeeld de transparantie en mechanismes van rapportage en monitoring van het fonds (inclusief de gender-aspecten) en het verbeteren van het accreditatieproces voor lokale instellingen. Om straks aanspraak te kunnen maken op het fonds en een voorstel te mogen doen, moet een instelling namelijk eerst geaccrediteerd, of goedgekeurd worden. Dat is een lang en moeizaam proces waar veel organisaties nauwelijks ervaring in hebben en waar veel onduidelijkheid over bestaat.

 

Op 3 september j.l. organiseerde HIER Klimaatbureau in samenwerking met o.a. Both ENDS een lunchbijeenkomst genaamd ‘Bridging the finance gap: How to mobilize climate finance to drive inclusive mitigation and adaptation?’. Een van de centrale thema’s van deze dag was: hoe zorg je ervoor dat lokale groepen (mee)beslissen over hoe en waar klimaatgeld besteed wordt? Anju Sharma, de directeur van Oxford Climate Policy, drukte de aanwezigen tijdens de bijeenkomst op het hart om lokale toegang tot het klimaatgeld beter te organiseren en lokale instellingen en organisaties meer autoriteit en vrijheid binnen het Green Climate Fund te geven. Prioriteiten moeten lokaal vastgesteld worden, want gevolgen van klimaatverandering worden lokaal gevoeld. Ook de oplossingen en maatregelen om klimaatverandering tegen te gaan of de gevolgen te beperken, hangen daarom af van de context en kunnen niet op afstand worden bedacht. 

 

Deze boodschap onderschrijven we hartgrondig en daarom volgen we de ontwikkelingen rond het accreditatieproces op de voet: we leveren input als civil society observer tijdens vergaderingen (zoals nu in Zambia) en daarnaast werken we samen met het Indonesische The Samdhana Institute, dat probeert een geaccrediteerde instelling te worden.

 

Aan de wens van Anju Sharma lijkt gehoor te worden gegeven: de Board van het Green Climate Fund gaat een pilotprogramma starten om de bevoegdheden voor besluitvorming voor lokale instellingen te vergroten. Helaas zal hier pas tijdens de volgende vergadering over gediscussieerd worden, dus het laat nog even op zich wachten. Ook het accreditatieproces zal worden aangepast aan type en grootte van instellingen, zodat een lokale instelling niet dezelfde lange, ingewikkelde administratieve weg hoeft te bewandelen als bijvoorbeeld een grote internationale ontwikkelingsbank zoals de Wereldbank.

 

Maar we moeten zeer kritisch blijven kijken naar de keuzes van het Green Climate Fund. Hoe zal straks de verhouding zijn tussen internationale instellingen (die soms een dubieuze reputatie hebben), de private sector, en nationale en lokale instellingen? Welke projecten zullen worden goedgekeurd en krijgen de lokale instellingen daadwerkelijk de ruimte die ze verdienen in het proces? Hoe transparant verloopt het accreditatieproces? En misschien wel het meest cruciaal: hoe zal de werkelijke lokale uitwerking in ontwikkelingslanden zijn?

 

Hier in Livingstone krijg ik de kans een deel van deze ontwikkelingen met eigen ogen te volgen. Bij terugkomst hopen we weer een stapje verder te zijn in het beantwoorden van deze vragen. Daarmee hopen we ook The Samdhana Institute beter te kunnen ondersteunen in hun accreditatieproces, zodat zij in de toekomst niet alleen zelf succesvol gebruik kunnen maken van het fonds, maar zodat deze kennis ook gedeeld kan worden met andere lokale organisaties.

 

Lees hier de eerdere blogs over het Green Climate Fund van Both ENDS medewerkers.

Zie ook de brief van internationale organisaties, waaronder Both ENDS, om de landen die hebben toegezegd 100 miljard dollar klimaaatgeld beschikbaar te stellen, op te roepen zich aan die belofte te houden.