Witte gezichten

Als we het perscentrum naderen, komt ons een oorverdovend kabaal tegemoet. Ik vermoed dat de BAPA-bijeenkomst al in volle gang is. Als ik uit de auto stap, blijkt het geschreeuw en getoeter echter vooral van demonstranten aan de andere kant van de weg te komen. 'Een politieke actie van de oppositie', verklaart Sharif.

De afgelopen maanden is het onrustig geweest in Bangladesh. De zittende regering heeft een tribunaal opgericht om verdachten van oorlogsmisdaden gepleegd tijdens de  onafhankelijkheidsstrijd tegen Pakistan in 1971 alsnog te berechten. Oppositiepartij Jamaat-Islami protesteert tegen de veroordelingen en ook oppositiepartij BNP kondigt stakingen af om de zittende overheid te dwingen een 'non-party caretaker government' in te stellen om de verkiezingen van dit jaar eerlijk te laten verlopen.

Sharif duwt mij en zijn Amerikaanse gasten een stuk van het spandoek in handen om zich vervolgens zelf ook onderdeel te maken van de menselijke keten van milieuactivisten die zich tegenover de politieke actievoerders heeft gevormd. Hij neemt de microfoon en probeert boven de overweldigende stortvloed van politieke statements uit te komen.

Ik bewonder hem voor zijn onverschrokken poging, maar heb er een hard hoofd in dat het gaat lukken, gezien de hoeveelheid megafoons tegenover hem. Zij hebben letterlijk een duidelijkere stem hier op straat. Toch blijkt Sharif's poging niet tevergeefs. De volgende dag staat hij met zijn westerse gasten pontificaal in landelijke kranten. Megafoons zijn blijkbaar niet per se een 'must' om aandacht naar je toe te trekken; met een stel witte gezichten kom je ook een heel eind.